Mahan Mehrabi, sister of Iranian political prisoner Mahmoud Mehrabi, addressed the 17th Annual Geneva Summit for Human Rights and Democracy on February 18th, 2025.
Full Remarks (Translated from Persian):
Greetings to all, greetings to the Prince of Iran. Greetings to my people.
I would like to thank the Prince of Iran, the next King of Iran. With all my hopes, sorrow and the love I carry in my heart, I speak to you.
I am the sister of Mahmoud Mehrabi, a political prisoner whose life is in grave danger. How can one put into words a pain that takes root in the hearts of thousands of families each day? How can one describe a wound that is etched, not only on the body and soul of my brother, my sister, and my family but also on the very body and soul of my homeland? Mahmoud Mehrabi, my brother, who lives a life of courage, believes in freedom, and exemplifies independent thought, has been met with the cold walls of prison, torture, solitary confinement, and a death sentence. Nightmares that have become a terrifying reality.
But this is not just the story of one family; this is the story of thousands of families whose loved ones are imprisoned. Fathers, mothers, children, and sisters who live each day in unbearable agony with their hearts pounding, clinging to hope, yearning for the moment they will see their loved ones once again, all while burning in the torment of awaiting their loved one’s verdict.
Do you see how my hair has turned white—it turned white overnight! The moment that I received the news of my brother’s death sentence, look at the deep wrinkles on my face. These are the scars of my unbearable pain etched by the immense suffering inflicted upon my brother and my family. I left my ancient homeland Iran, and came here for a sip of freedom.
I come from a land of kindness, where dictators extinguish hope, my homeland is wounded. Torn apart by the crimes of a dangerous extremist minority that is not just a threat to Iran, but to the entire world.
And we know that you know and your governments are well aware of every crime, you who are the representatives of a democratic and free world. I want to share with you the profound pain that has gripped the souls of my people. Listen, just once, this time for the sake of freedom. For the sake of humanity. For the sake of life. Listen to the voices of Iran’s mothers and fathers. Watched how their beloved children are killed, tortured, blinded, raped and forcibly disappeared. My outcry is for the 1,500 Iranians who were shot in silence within three days during bloody November.
Look at the fathers and the mothers who have spent years in prison merely for demanding freedom. Can you bear living a life where you never see your children grow up? Would you be able to endure the torture and rape of your sons and daughters? Can you imagine a life where you wake up every single day to the darkness of blindness inflicted by your government? Have you ever witnessed the execution of your loved one? If you have not, then ask your governments to stop supporting these dictators. Ask them to stop seeking benefits of the torture of blood and death of my people.
I am from Iran, where Zara Esmaili, a street singer, has been imprisoned for months merely for being a woman and for singing. Where Fatemeh Sepehri, a brave woman with heart disease, is deprived of freedom. Where Mashallah Karmi, Nahid Shir Pisheh, and Manouchehr Bakhtiari are imprisoned for simply demanding their rights, and where there are thousands upon thousands of other innocent prisoners.
And Iran, my rich homeland is today impoverished because its wealth is spent on fueling wars and extremism in the region. Its people do not even have clean air to breathe. Iran is wounded. Its people are starving, not just from economic poverty but from the poverty of justice, poverty of freedom, and poverty of humanity. And yet, the governments of countries of so-called democratic nations are sitting and watching. They share a table with this regime, they shake their blood-stained hands, with those who oppress, they smile. But I ask you, is this justice? Is this humanity?
We do not want mere expressions of concern. Instead of offering concern, this time take action. Use all your power. In the name of all grieving mothers, in the name of political and ideological prisoners, in the name of all the sons and daughters of my homeland who perish in the silence of the world, I urge you to see the people of Iran. To not close your eyes to these crimes. You have the opportunity to be a voice for freedom. Do not allow history to place you alongside the oppressors. This oppression will come to an end and when it does, do not give future generations a reason to accuse you of silence and inaction. Iran bleeds, but it remains alive. Iran suffers, but continues to fight. And we will continue to stand for its freedom until our very last breath. Listen. What you hear from me is a last glimpse of hope from a suffering land, burdened with injustices. This is the voice of Iran, where our backs are broken but we stand tall in dignity. Stand with us, hear our voices so when freedom comes in a world that has lost its humanity, you will be remembered for upholding dignity and justice. Tomorrow belongs to us.
Tell me, where will you stand in history?
Original in Persian:
درود بر شما
من خواهر محمود مهرابی هستم زندانی سیاسی که همچنان جانش در خطر است ، اما چگونه می‌توان از دردی نوشت که هر روز در دل هزاران خانواده ریشه می‌دواند؟ چگونه می‌توان از زخمی گفت که نه تنها بر تن و روح برادرم خواهرم و خانواده ام که بر بر تن و روح مردم سرزمینم حک شده است؟
محمود مهرابی ، برادرم که شجاعت را زندگی می کند ، آزادی را باور دارد آزاداندیشی را زندگی می کند اما دیوارهای سرد زندان ، شکنجه، انفرادی و حکم اعدام پاسخ او شدند واژه‌هایی که واقعیت‌اند، نه کابوس.
اما این تنها داستان یک خانواده نیست، این روایت هزاران خانواده‌ای است که عزیزانشان در بندند. پدران، مادران، فرزندان و خواهرانی که هر روز در انتظار خبری، در التهاب یک دیدار، در کابوس یک حکم می‌سوزند.
موهای من را ببینید که امروز سفید است ، آنها یک‌شبه سفید شدند ! همان زمان که خبر حکم اعدام برادرم را شنیدم ، چروک های عمیق صورتم را ببینید اینها نشانه های دردی عمیق برجان من است از ظلم و ستمی که بر خواهر دادخواهم و برادرم رفت و مادر پیرم که چشم انتظار فرزندش است چون هزاران مادر دیگر سرزمینم .من از کهن سرزمین ایران کوچ کردم و اینجا آمدم برای جرعه ایی آزادی ، من از سرزمین مهر می آیم که امید را دیکتاتور در دل مردم سوزانده است .و من اینجا ایستاده ام تا صدای امید باشم برای مردمم.
حضار محترم من صدای سرزمینی هستم زخم خورده از جنایت گروهی اقلیت و افراطی و خطرناک نه فقط برای ایران برای تمام دنیا ، و ما خوب می‌دانیم که شما و دولت‌های مطبوع شما از ریز و درشت تمام این جنایت ها خبر دارید شما مدعیان و وارثان دمکراسی و آزادی .
من اینجا ایستاده‌ام تا فریاد ملتی را برسانم
میخواهم از ایران بگویم، اما از کجای این درد آغاز کنم؟
از هزار و پانصد نفری که در عرض سه روز گلوله خوردند و خاموش شدند؟
میخواهم از عمق دردی که به جان مردم سرزمینم هست بگویم ، یکبار بشنوید این بار قسم به آزادی قسم به انسانیت قسم به زندگی بشنوید و ببینید مادران و پدران ایران را ، ببینید که جگر گوشه هایشان را می‌کشند شکنجه می‌کنند کور می‌کنند تجاوز می‌کند ناپدید می‌کنند .
پدران و مادرانی را ببینید که به جرم آزادی و آزادی خواهی سال های طولانی در زندان هستند .آیا میتوانید ندیدن کودکی فرزندانتان را تحمل کنید آیا میتوانید شکنجه و تجاوز به دختر و پسرهایتان را تحمل کنید آیا میتوانید هر روز چشمان نابینا شده خودتان را تصور کنید؟ تا به حال اعدام عزیزتان را دیده اید؟
اگر نمی‌توانید پس از دولت‌های خود بخواهید از حمایت از دیکتاتور دست بردارند و منافعشان را در شکنجه و خون و مرگ مردم سرزمین من جستجو نکنند .
من از ایرانم آنجا که زارا اسماعیلی دخترجوان و خواننده کوچه و خیابان ماه هاست تنها به جرم زن بودن و خواندن در زندان است ،فاطمه سپهری بانوی مبارز با قلبی بیمار محروم از آزادی است ،ماشالله کرمی , ناهید شیر پیشه و منوچهر بختیاری به جرم حق خواهی در زندان هستند و …..هزاران هزار زندانی بیگناه دیگر و ایران زندانی است مخوف چون صیدنیا اما به وسعت یک کشور .
سرزمین ثروتمند من امروز فقیر است چون پول هایش خرج جنگ افروزی و افراطی گر در منطقه می‌شود.
مردمش حتی هوای پاک برای تنفس ندارند .ایران زخمی است. مردمی که گرسنه‌اند، نه فقط از فقر اقتصادی، که از فقر عدالت، فقر آزادی، فقر انسانیت.
و با این‌همه، دولت های کشورهای مدعی دموکراس نشسته اند و نظاره می‌کنند. با این حکومت پشت یک میز می‌نشینند، با این دستان خونین، دست می‌دهند، به چشمانی که ظلم می کنند ، لبخند می‌زنند. اما من از شما می‌پرسم، آیا این عدالت است؟ آیا این انسانیت است؟ما نمی‌خواهیم برای ما ابراز نگرانی کنید بجای ابراز نگرانی این بار کاری کنید از تمام توانتان استفاده کنید ،به نام همه مادران داغدار، به نام همه زندانیان سیاسی عقیدتی ، به نام همه دختران و پسران سرزمینم که در سکوت جهان جان دادند، از شما میخواهم: مردم ایران را ببینید. چشمانتان را بر این جنایت‌ها نبندید.شما میتوانید صدای آزادی باشید. نگذارید تاریخ، شما را در کنار ستمگران بنویسد. نگذارید فردا، وقتی این ظلم پایان گرفت، نسل‌های آینده شما را به سکوت و بی‌عملی متهم کنند.
ایران زخمی است، اما زنده. ایران درد دارد، اما هنوز می‌جنگد. و ما، تا آخرین نفس، برای آزادی‌اش خواهیم ایستاد.
گوش کنید، این صحبت من را که می‌شنوید آخرین امید را از قلب سرزمینی رنج‌کشیده از بیداد با شما در میان می‌گذارد.
از ایران،
با پشتی خمیده اما باشکوه.
کنار ما باشید و صدای ما را بشنوید تا فردای آزادی به پاس انسانیت رنگ‌باخته ، شما را انسان به خاطر بیاوریم.
فردایی که از آن ماست.
به من بگویید شما در کجای تاریخ میخواهید بایستید ؟
